Аляксандр Баразенка нарадзіўся і жыў у Пінску. Прафесіяй абраў журналістыку, спецыалізаваўся на фота і відэа. Працаваў на Белсат TV, апошнім часам жыў за мяжой, як і тыя, каму не знайшлося месца ў роднай краіне. І вось ужо паўгады ён на вайне, пра жахі якой распавядае ў сваіх з калегамі рэпартажах, якія, безумоўна, застануцца ў гісторыі. У сваім пасце на ФБ наш зямляк распавёў, што для яго насамрэч Украіна.
“Цяжка прыгадаць, з чаго пачалася нашая з табою гісторыя.
Напэўна з расповядаў бацькі пра Ізяслаў і гісторыю маёй сям’і. Можа з “Дынама” часоў Лабаноўскага?) Ці тваёй крутой музыкі?
Праз некаторы час атрымаліся першыя самастойныя паездкі. Велічны Кіеў і вясёлы Львоў. Данецк за паўгады да…
Потым у нас з табою былі ночы на Майдане, першае шчасце перамогі, першы жывёльны страх, першыя забойствы, якія я пабачыў у свае 25. Мы былі побач, ты трымала мяне за руку, надавала мне сілаў. Мы разумелі, што гэтым не скончыцца. Крым, Харкаў, Данбас…Першы раз вёў аўто, па якім стралялі. Першыя “сепары” ў Данецку.
Быў перыяд, калі бачыліся ўжо радзей, але ніколі не губляў з табою сувязь, жыў тваімі навінамі,радаваўся поспехам, засмучаўся паразам, ці тваім памылкам, але без ніх нікуды.
А потым надышоў люты. Я якраз вяртаўся з гасцёў з Берліна ў госці ў Варшаву (так, я тут госць і гэта ня зменіцца) і пабачыў навіны… Адразу ламануўся да цябе, але гэта заняло некаторы час.
І вось ужо паўгады мы разам. Ты адкрываешся мне наноў. Наноў адкрываеш Харкаў і Адэсу. Знаёміш з Мікалаевам, Дняпром, Запарожжам. Абяцаеш пазнаёміць з Херсонам. Мы сталі настолькі блізкія, што і словаў ня трэба. Мы разумеем адзін аднаго і без іх. Я бачу у тваіх вачах стому і боль. І адначасова бачу моц і веліч. Чую кожны твой крок. Лаўлю тваю рэдкую ўсмешку і абдымаю, калі плачаш. Мы ідзем разам. Я проста хачу быць побач. Я проста мушу быць побач. Я проста буду побач з табою, Украіна”.
З фотаздымкаў Аляксандра Баразенкі (подпісы аўтара захаваныя).
«1 Верасня, якое не прыйшло. На фота школа ў Паўночнай Салтаўцы, самым пацярпелым раёне Харкава. На дошцы дата апошняга занятку – 23.02.2022…»
«На здымку тое, што засталося ад памяшкання аднаго з факультэтаў Харкаўскага універа»
«Выстаіш, вытрываеш, пераможаш і заквітнееш! Я ведаю. Са святам, мая моцная, прыгожая і непераможная. З Днем Незалежності, Україно!»
«Бахмут. В ожидании окончания. Не знаешь, куда и когда прилетит. Ухает так, что уши закладывает. А они лезут и лезут, лезут и лезут…»
«13 самолётов российской армии сегодня (26 июля) героически победили частные дома мирных жителей в курортной Затоке. Пару кадров с очередного “военного объекта” и “базы нацбатальонов»
«Даже если и воскрес, то недавно его расстреляли в Буче и похоронили под завалами Мариуполя»
«Харьков: «То, что осталось от здания администрации после нескольких ракетных ударов»
«Ирпень. Окно с видом в другую жизнь»
«Чернигов. К месту, где были обнаружены тела погибших от российского обстрела трёх детей и их родителей, уцелевшие соседи несут детские игрушки…»
«Музыка Баха на обломках жизни»
Председатель Витебского облисполкома Александр Субботин сказал, что такие мечи были во времена прославленного князя Всеслава…
Высказывалось мнение, что семинария не переживет перерегистрацию религиозных организаций в Беларуси.
Из-за культуры отмены, новой этики и не только.
Жертвы спали в своих домах, когда были убиты.
В Речицком районе вынесли приговор пятерым жителям Орши, которые воровали товар и топливо из грузовиков…
Сильные эмоции — это прекрасно, но иногда их накал стоит снизить.