– Мне цікава было пабываць у такіх глыбінных месцах, дзе заканчваецца дарога паміж балотамі. У мяне чамусьці раней было ўяўленне, што Палессе — гэта лясы, шмат лясоў і дзесьці там балота. А калі ты трапляеш туды, дзе толькі кусты, раўніна і вада, гэта зусім іншае. Цікава было патрапіць у такія мясцовасці, дзе толькі адна дарога вядзе да маленькага сяла, або нават ісці па дошках метраў 300 праз ваду, каб дабрацца туды, дзе жыве толькі адзін чалавек, як Рабінзон Круза. І паразмаўляць з тымі людзьмі. Пачуць, кім яны з’яўляюцца.
Было цікава, як гэтыя людзі зберагаюць сваю ідэнтычнасць, шукаюць ідэнтычнасць, губляюць яе. Як губляюць мову — ці праз русіфікацыю на тэрыторыі Беларусі, ці праз паланізацыю, ці, можа, праз украінізацыю. Людзі называлі сябе мясцовымі, тутэйшымі.
Калі плывеш па Прыпяці на маленькім карабліку і бачыш гэтую прыгажосць, гэтую зелень, — гэта надзвычайныя ўспаміны.
Найбольш захапляльна было размаўляць з простымі людзьмі, з сялянамі ў сёлах. Можна было камунікаваць з мастакамі, самадзейнымі мастакамі на месцах. А песні — гэта было надзвычайна. Калі пачуеш, калі жанчынкі сядаюць на лавачку — гэта незабыўныя ўражанні.
Галоўнае — не страціць давер адзін да аднаго. І памятаць, што як з аднаго, так з другога, так і з трэцяга боку гэтага памежжа людзі хочуць міра, спакою, ўзаемаразумення. І не хочуць межаў. Каб жыць у адным еўрапейскім доме. Каб як у Еўрапе: ты едзеш і не заўважаеш, што тут мяжа была. Я думаю, што мы да гэтага дойдзем.