Літаратурная вечарына пісьменніка і журналіста Міколы Ільючыказ з нагоды 50-годдзя прайшла ў Лунінецкай цэнтральнай бібліятэцы.
Мікола Ільючык з’яўляецца сябрам Беларускай асацыяіцыі журналістаў і Саюза беларускіх пісьменікаў, працуе карэспандэнтам газеты “Информ-прогулка”. Асноўная яго працоўная біяграфія прайшла ў Лунінецкім райаддзеле па надзвычайных сітуацыях. Пайшоў на пенсію і стала больш часу для творчасці.
Яго першыя вершы пабачылі свет яшчэ ў юнацтве, прычым, у рэспубліканскіх выданнях. І так усё жыццё – з алоўкам і блакнотам.
На сённяшні дзень выдадзеныя такія зборнікі твораў Міколы Ільючыка, як “Ці жыве душа” (2004), “Шматкроп’е кропель” (2006), “Роспач і надзея” (2007), аповесць “У памяти в долгу». Ён таксама аўтар дзіцячай кнігі “Цуд на Каляды”. Друкаваўся ў шэрагу калектыўных зборнікаў, у тым ліку ў “Жырандолі”.
З вуснаў прысутных гучалі добрыя словы і пажаданні ў адрас юбіляра. Калегі гаварылі пра тое, што на карце раёна бадай што не застолася кропкі, куды б не зазірнуў Мікола Ільючык. Праблемы простых людзей, лёсы палешукоў – аснова яго творчасці. Акрамя таго, ён выдатны фотажурналіст. Дзякуючы фотаздымкам Міколы можна вывучаць не толькі гісторыю рэгіёна, але і адчуць сябе часткай сусвету, трапіць у розныя краіны і даведацца аб адменасцях жыцця ў іх.
Пад час вечарыны гучалі шматлікія творы ў выкананні аўтара. Як вядомыя, так тыя, якія толькі нарадзіліся. А яшчэ – песні. Жонка Міколы Раіса, з якой яны выхавалі трох сыноў, піша музыку да твораў мужа і шыкоўна выконвае песні пад гітару.
Дарэчы, вынікам сямейнай працы Міколы і Раісы Ільючыкаў сталі два музычныя дыскі “Мелодыі душы” і “Ад зямлі да неба”.
Пра сябе красамоўна Мікола распавёў у вершы “Вянок”:
Я сплятаю вянок з пажаўцелага лісця,
З кветак тых, што даўно адцвілі,
З успамінаў, шукаючы выйсця,
З даўніх мрояў былых, што са мною жылі.
Мой вянок… Ён са стужак дарог,
Што вялі па жыццю ад пачатку,
З тых сцяжын, што ішлі на бацькоўскі парог,
Як дарослым я стаў і калі быў дзіцяткам.
Мой вянок з мноства зробленых спраў,
Ён з сустрэч і растанняў,
З тых нягод, за гады што спазнаў,
І калючак ад церняў і доўгіх чаканняў.
Мой вянок з каласоў на прыволлі,
З хлеба чоргнага, з чыстай крынічнай вады.
З мовы матчынай, з песні вольнай,
А зязюля прарочыць і лічыць гады.
Я сплятаю вянок з нарадзіўшыхся слоў,
Што прыходзіць радком вершаваным,
З добрых спраў, што зрабіў для сяброў,
Мой вянок… І яго я жыццём называю.
Пра што яшчэ марыць залаты юбіляр, калі пабудаваны дом і пладаносіць сад, побач любімая жанчына, а тры сыны радуюць поспехамі бацькоў?!
– Выдаць кнігу – зборнік прозы пад назвай “Верагоднасць цуду”, які завіс у выдавецтве “Мастацкая літаратура”, – пра адно з жаданняў гаворыць Мікола.
А пра астатняе ўсё зразумела з гэтых радкоў:
Заплача ў скрусе душа,
А слёзы ўпадуць на паперу
Радком вершаваным,
Каб нейкага зноў суцяшаць,
Праводзіць праз змрок недаверу,
Змагацца з шыхтамі заганаў
І тых, хто ўпаў, паднімаць.
Арганізаваў літатурную вечарыну аддзел абслугоўвання Лунінецкай цэнтральнай районнай бібліятэкі.
Новый год все ближе и если вы хотите успеть купить новогодние аксессуары по низкой цене…
Процесс приготовления таких голубцов сэкономит время.
Пассажиру стало плохо сразу после отправления со станции, но поезд отказались остановить, когда спутники мужчины…
Предлагаем узнать, что приготовила для нас Вселенная на этот раз.
Сегодня отмечается Всемирный день молодёжи, Евpoпeйcкий дeнь виннoгo туpизмa, Дeнь пpocмoтpa чёpнo-бeлoгo фильмa, Мeждунapoдный дeнь…
Все мы родом из детства. Добрые и поучительные мультики, они сплелись с нами. И мы,…