Мікола Ільючык з’яўляецца сябрам Беларускай асацыяіцыі журналістаў і Саюза беларускіх пісьменікаў, працуе карэспандэнтам газеты “Информ-прогулка”. Асноўная яго працоўная біяграфія прайшла ў Лунінецкім райаддзеле па надзвычайных сітуацыях. Пайшоў на пенсію і стала больш часу для творчасці.

Яго першыя вершы пабачылі свет яшчэ ў юнацтве, прычым, у рэспубліканскіх выданнях. І так усё жыццё – з алоўкам і блакнотам.

На сённяшні дзень выдадзеныя такія зборнікі твораў Міколы Ільючыка, як “Ці жыве душа” (2004), “Шматкроп’е кропель” (2006), “Роспач і надзея” (2007), аповесць “У памяти в долгу». Ён таксама аўтар дзіцячай кнігі “Цуд на Каляды”. Друкаваўся ў шэрагу калектыўных зборнікаў, у тым ліку ў “Жырандолі”.

З вуснаў прысутных гучалі добрыя словы і пажаданні ў адрас юбіляра. Калегі гаварылі пра тое, што на карце раёна бадай што не застолася кропкі, куды б не зазірнуў Мікола Ільючык. Праблемы простых людзей, лёсы палешукоў – аснова яго творчасці. Акрамя таго, ён выдатны фотажурналіст. Дзякуючы фотаздымкам Міколы можна вывучаць не толькі гісторыю рэгіёна, але і адчуць сябе часткай сусвету, трапіць у розныя краіны і даведацца аб адменасцях жыцця ў іх.

Пад час вечарыны гучалі шматлікія творы ў выкананні аўтара. Як вядомыя, так тыя, якія толькі нарадзіліся. А яшчэ – песні. Жонка Міколы Раіса, з якой яны выхавалі трох сыноў, піша музыку да твораў мужа і шыкоўна выконвае песні пад гітару.

Дарэчы, вынікам сямейнай працы Міколы і Раісы Ільючыкаў сталі два музычныя дыскі “Мелодыі душы” і “Ад зямлі да неба”.

Пра сябе красамоўна Мікола распавёў у вершы “Вянок”:

Я сплятаю вянок з пажаўцелага лісця,

З кветак тых, што даўно адцвілі,

З успамінаў, шукаючы выйсця,

З даўніх мрояў былых, што са мною жылі.

Мой вянок… Ён са стужак дарог,

Што вялі па жыццю ад пачатку,

З тых сцяжын, што ішлі на бацькоўскі парог,

Як дарослым я стаў і калі быў дзіцяткам.

Мой вянок з мноства зробленых спраў,

Ён з сустрэч і растанняў,

З тых нягод, за гады што спазнаў,

І калючак ад церняў і доўгіх чаканняў.

Мой вянок з каласоў на прыволлі,

З хлеба чоргнага, з чыстай крынічнай вады.

З мовы матчынай, з песні вольнай,

А зязюля прарочыць і лічыць гады.

Я сплятаю вянок з нарадзіўшыхся слоў,

Што прыходзіць радком вершаваным,

З добрых спраў, што зрабіў для сяброў,

Мой вянок… І яго я жыццём называю.

Пра што яшчэ марыць залаты юбіляр, калі пабудаваны дом і пладаносіць сад, побач любімая жанчына, а тры сыны радуюць поспехамі бацькоў?!

– Выдаць кнігу – зборнік прозы пад назвай “Верагоднасць цуду”, які завіс у выдавецтве “Мастацкая літаратура”, – пра адно з жаданняў гаворыць Мікола.

А пра астатняе ўсё зразумела з гэтых радкоў:

Заплача ў скрусе душа,

А слёзы ўпадуць на паперу

Радком вершаваным,

Каб нейкага зноў суцяшаць,

Праводзіць праз змрок недаверу,

Змагацца з шыхтамі заганаў

І тых, хто ўпаў, паднімаць.

Арганізаваў літатурную вечарыну аддзел абслугоўвання Лунінецкай цэнтральнай районнай бібліятэкі.