Паглядзець па-іншаму на стрыт-арт, а дакладней з беларускага боку, дазволіў часопіс “Сігнал”, які з’явіўся ў Беларусі ў мінулым годзе. Часопіс знаёміць беларусаў з вулічным мастацтвам краіны і яго развіццём.

Калі ўпершыню мне ў рукі трапіў гэты часопіс, мне стала цікава, ці існуе лунінецкі стрыт-арт і які ён? Каб даведацца пра гэта, накіравалася ў невялічкую экспедыцыю. Далей  фотарэпартаж з таго, што пабачыла, як кажуць, на свае вочы.

Графіці ці іншых праяў вулічнага мастацтва прыйшлося добра пашукаць.

Перш за ўсё я накіравалася ў найбольш “схвананае” месца – раён гаражоў каля РМЗ. “Рэшткі” графіці, калі гэта можна назваць графіці, знайшліся на сценах уздоўж чыгункі.

Нейкія незразумелыя надпісы, пабітыя часам і кімсьці з пэндзлікам, – ўсё, што можна тут пабачыць. Ну, і яшчэ надпіс, што Цой жывы.

Штосьці падобнае на сапраўднае графіці знайшлося каля ліцэя, на адной з прыбудоў. Калі верыць чуткам, то гэта беларуска-нямецкі твор

Ёсць тут  яшчэ і схваны надпіс, але ні сфатаграфаваць, ні зразумець, што гэта, добра не атрымалася

У центры  знайшлося адно графіці па вул.Чырвонай

Эпіцэнтрам моладзевага мастацтва аказаўся мост праз чыгунку, тут вулічныя мастакі размалявалі ажно дзве калоны

На адной з іх – маляванае прывітанне ад гасцей са  сталіцы

Тут каля маста знайшоўся і цікавы будыначак…

…і  яшчэ беларуска-расейскі надпіс “Жыве Лунинец”

Так, Лунінец жыве, але не стрыт-арт у ім. Такі вось сумны вынік.

Хацелася б спадзявацца, што самае цікавае не трапіла ў мой аб’ектыў, а пра вулічных мастакоў і стрыт-арт па-лунінецкі мы яшчэ даведаемся, ці на тое, што таленавітая лунінецкая моладзь знайшла сябе ў нечым іншым.