“Бог прынёс мне на далонях каханне”. Юлія Семчанка напісала кранальны ліст мужу, які гадавіну іх сумеснага жыцця сустракае за кратамі

“Аднойчы, калі мне было 18, Бог прынёс мне на далонях каханне. Ды не проста сапраўднае, а такое, аб якім я заўсёды марыла і верыла, што будзе. Дзе узаемапавага, безумоўны давер, шчырасць у кожнай размове, дзе няма “мужчынскіх або жаночых” справаў, дзе агульны і асабісты рост і развіццё. Я думала, што Бог мне адсыпаў шчасця таму, што я была харошай, мудрай “дзевачкай”:)) А “дзевачка” неяк і не ўяўляла, што можна раніцца не толькі праз драматычныя адносіны, а праз тое, калі ты не можаш дакрануцца да лЮбага. І вось вучышся жыць з разрэзаным сэрцам, робіш быццам першыя крокі ў дзяцінстве. Падаеш і зноўку ўстаеш, і так мільён разоў, пакуль крокі не стануць упэўненыя, пакуль не зразумееш і не знойдзеш свае новыя апоры, якія і самі часам хістаюцца.

Тым часам каханне выходзіць на новы ўзровень, які немагчыма ператварыць у словы. Толькі адчуць душой. Вы размаўляеце адно з адным у думках і лістах, і недзе там у космасе ё адчуванне, што вашым душам ужо па тысячы гадоў, бо кожны такі дзень – гэта новае адкрыццё і новая мудрасць.

Некалі я напісала табе, што вярну ўсе страчаныя абдымкі за гэты час і памножыла 4 абдыманні на колькасць дзён, якіх не маю маю магчымасці трымаць цябе за руку.

А ты адказаў, чатыры – гэта ж мінімум, а для добрага самаадчування трэба восем. Восем абдыманняў у дзень. Дакладна:) Ты ўсё на свеце памятаеш у адрозненне ад мяне:) 304 дні памнажаем на 8 – атрымліваецца 2432 абдыманні. І кожны дзень гэтая лічба павялічваецца…

Ты любіш часта ўспамінаць нашую першую сустрэчу. Асабліва мой адказ на твае пытанне, ці веру я ў каханне. Я сказала, што вядома! Бо калі верыш, шанцаў сустрэць яго дакладна больш. Так працуе закон сусвету. Мой адказ табе вельмі спадабаўся:) І ведаеш, я дагэтуль так лічу: калі шчыра верыць у нешта, то яно даклада ажыццявіцца. Таму я працягваю верыць.

Аднойчы, калі мне было 18, я паабяцала самой сабе, што не разгублю, не растрачу, захаваю гэтае каханне на далонях. Аднойчы, роўна 9 гадоў таму мы далі гэтае абяцанне адно адному і трымаем яго дагэтуль. Дзе б ні былі, мы ідзем гэты шлях разам. Балючы, цяжкі, камяністы, з нечаканымі заваротамі, маланкай, дажджом і градам, але ідзем.