Ва ўрачыстасцях прынялі ўдзел аматары творчасці Якуба Коласа з Пінску і Лунінца, прадстаўнікі мясцовых уладаў і архіепіскап Пінскі і Лунінецкі Стэфан.
Ва ўрачыстасцях прынялі ўдзел аматары творчасці Якуба Коласа з Пінску і Лунінца, прадстаўнікі мясцовых уладаў і архіепіскап Пінскі і Лунінецкі Стэфан.
Ганаровымі гасцямі сталі родныя Якуба Коласа – унучкі Вера Данілаўна і Марыя Міхайлаўна і ягоная нявестка Аляўціна Цімафееўна Міцкевіч.
Вера Міцкевіч, унучка песняра, распавяла, што тры гады, якія правёў у Пінску Якуб Колас былі вельмі плённымі ў ягоным жыцці. Менавіта тут заклаўся падмурак ягонай сям’і, нарадзіўся першы сын Даніла. І Піншчына натхніла пісьменніка напісаць трылогію “На ростанях”.
Архіепіскап Пінскі і Лунінецкі Стэфан:
– Кожная нацыя мае сваіх герояў, якія рабілі ўсё магчымае для станаўлення свайго народа. Для рускіх – Аляксандр Пушкін, для ўкраінцаў – Тарас Шаўчэнка, для беларусаў – гэта Якуб Колас. Мы можам ганарыцца тым, што вялікі сын зямлі беларускай пражыў пэўны час на Піншчыне. Гасподзь даў нам магчымасць адкрыць архіўныя дакуманты, якія сведчаць аб тым, што менавіта ў гэтай царкве Канстанцін Міцкевіч пабраўся шлюбам з Марыяй Каменскай, пасля чаго паўстала вельмі моцная сямья.
Пасля прамовы Уладыка прачытаў верш Якуба Коласа “Мая просьба”.
Мемарыяльную дошку на званіцы асвяцілі, далей госці і родныя пісьменніка наведалі Музей беларускага Палесся і коласаўскія мясціны на Піншчыне.
Нагадаем, у Пінску Якуб Колас правёў тры гады: з 1912 па 1915, дзе працаваў настаўнікам. Тут ён сустрэў настаўніцу Марыю Каменскую, з якой ажаніўся ў 1913 годзе і правёў у шлюбе больш за 30 гадоў. У Пінску нарадзіўся старэйшы з трох ягоных сыноў Даніла.
Верш “Мая просьба”, які прачытаў Архіепіскап Пінскі і Лунінецкі Стэфан быў напісаны Якубам Коласам ў 1943 годзе:
Прыйшоў мой час падацца далей,
А ў сэрцы смутак, неспакой:
Я разлучаюся з той хваляй,
Што сагравала цеплынёй,
Жывіла добрыя парывы
І аздабляла мае дні.
Я ёй скажу, як друг зычлівы:
«Плыві на яснай глыбіні!»
Мне цяжка-цяжка, горка-горка,
Калі падумаю, што я
Ня стрэну больш Вас, мая зорка,
Вясна апошняя мая!
Што ж мне сказаць на разьвітаньне
Прад тым, як рушыць у свой край?
Скажу – сагрэй мой час зьмярканьня
І аб сабе мне весць падай.
